"L" jak . . .

Sugerując się Waszymi komentarzami pod jednym z serialowych postów, postanowiłam zapoznać się bliżej z serialem "The L Word" (pl. "Słowo na L"). Nigdy o nim wcześniej nie słyszałam i muszę przyznać, że byłam bardzo ciekawa, o czym też on jest... Myślałam, że mnie - starą serialową wyjadaczkę - nic już nie zdoła zaskoczyć. A jednak...

Zacznijmy może od tego, do czego odnosi się tytułowe słowo na "L". Jeśli powiem Wam,  że w filmie przeważająca liczba głównych bohaterów to kobiety i że serialu w dobie "walki o krzyż" pod Pałacem Prezydenckim nie odważyłaby się zapewne wyemitować żadna polska telewizja, obawiając się posądzenia o szerzenie sodomii, to domyślicie się, co kryje się za tajemniczą literką? Tak, sądzę, że jesteście na dobrym tropie: serial opowiada o lesbijkach! 

W telegraficznym skrócie: akcja dotyczy losów kilku lesbijek, względnie biseksualnych kobiet (względnie kobiet dopiero odkrywających swoją lesbijską tożsamość), zamieszkałych w Los Angeles, mieście, w którym, jak się okazuje, homoseksualizm jest niezwykle "in". Co jak co, ale sądowiąc się w fotelu w celu obejrzenia pierwszego odcinka, takiej tematyki się nie spodziewałam. Fakt, nieco się zdziwiłam, homofobką jednak w żadnym razie nie jestem, więc brnęłam dalej :).

Znacie to uczucie, kiedy od pierwszego odcinka serialu czujecie, że między Wami a bohaterami na ekranie wytwarza się pewna chemia, tak że nie jesteście w stanie odejść od telewizora i po obejrzeniu jednego odcinka chcecie więcej i więcej? Niestety, w tym wypadku zamiast iskrzyć, zaczęło zgrzytać.

Zgrzyt nr 1: wygląd niektórych bohaterek (naprawdę nie wiem, kto dobierał fryzurę Alice  i Shane, niby drobiazg, ale czasami nawet najmniejsze szczegóły potrafią działać na nerwy).

Zgrzyt nr 2: wątek trójkąta miłosnego pomiędzy Jenny, Mariną  i Timem (Jenny ze swoją wiecznie zbolałą miną cierpiętnicy przywodzi mi na myśl zbłąknaą w lesie sarenkę - to zdecydowanie odbiera jej postaci wiarygodność; Marina z jej hiszpańskim/włoskim/francuskim (?) akcentem, swoją erudycją i tajemniczością również mnie nie przekonuje).

Zgrzyt nr 3: prezentowany obraz kobiet (domyślam się, że środowisko gejowskie różni się od heteroseksualnego i pewnie mentalność lesbijek w jakimś stopniu odbiega od mentalności kobiet heteroseksualnych, ale zgodnie z wizją autorek serialu płeć piękna jest podła, zdradza i kłamie zdecydowanie częściej niż płeć brzydka, która swoją drogą w serialu pojawia się bardzo sporadycznie, co również zapisuję na minus).

 

Serial można z pewnością docenić za kilka ciekawych wątków, jak problem homoseksualnych małżeństw, posiadania przez nie dzieci, zmaganie się z brakiem akceptacji dla odmiennej tożsamości seksualnej w społeczeństwie i rodzinie. Żaden jednak tak naprawdę nie przykuwa uwagi na dłużej, nie ma tego dreszczyka emocji związanego z oczekiwaniem "co będzie dalej???". Nie sądzę również, bym tęskniła za którąś z bohaterek, gdyby nagle zamaskowany oddział "moherowych beretów" postanowił uczynić serial niedostępnym w Polsce ze względu na obrazobórcze treści (scen łóżkowych, jak można się domyślić, tutaj nie brakuje) ;). Przyznaję jednak, że obejrzałam dopiero pierwszy sezon, więc może ci spośród Was, którzy mogą pochwalić się dłuższym stażem w oglądaniu "The L Word" niż ja, będą w stanie mnie zachęcić do sięgnięcia po kolejną serię??? Czekam na sugestie :).

Pozdrawiam

xoxo

M. 

P.S. Mam nadzieję, że moja subiektywna recenzja nie uraziła niczyich uczuć ani osobistych, ani politycznych :).